ناباروری، یکی از معضلات جدی و پیچیده ای است که می تواند پیوند زناشویی را با چالش های بسیاری مواجه سازد. عدم توانایی در باروری، خواه از جانب زن یا مرد، در بسیاری از موارد به یکی از عوامل اصلی درخواست طلاق تبدیل می شود. این مشکل از نظر روانی، اجتماعی و حقوقی تأثیرات قابل توجهی بر زندگی مشترک زوجین دارد. در این مطلب مفید به بررسی دقیق و جامع تمامی ابعاد حقوقی و اجتماعی طلاق به دلیل ناباروری زن یا مرد میپردازیم.
طبق قوانین جاری ایران، اگر پس از گذشت پنج سال رابطه جنسی منظم بارداری رخ ندهد، زن یا مرد حق دارند به دلیل عسر و حرج و مشکلات ناشی از نازایی، درخواست طلاق دهند. این حق با تأیید پزشکی قانونی میسر است و زوجین باید با ارائه مدارک معتبر از این نهاد، درخواست خود را به دادگاه اعلام کنند.
در حقیقت، قانونگذار به دلیل شرایط خاصی که ناباروری می تواند بر زندگی مشترک تحمیل کند، این امکان را فراهم کرده تا زوجین بتوانند در صورت عدم امکان بچه دار شدن، به درخواست طلاق اقدام نمایند. با این حال، این فرایند نیازمند رعایت نکات حقوقی و ارائه مستندات لازم است و نمی توان بدون داشتن مدارک معتبر اقدام به طرح چنین دادخواستی نمود.
در میان پرونده های طلاق، دعاوی مرتبط با ناباروری زن از جمله موضوعات حساس و پیچیده به شمار می رود. در حالی که مرد طبق ماده 1133 قانون مدنی در هر زمانی می تواند به شرط پرداخت حقوق مالی زن، اقدام به طلاق کند، ناباروری زن به تنهایی نمی تواند عاملی برای از بین بردن حقوق مالی او باشد.
بنابراین اگر مرد تصمیم به جدایی بگیرد، باید تمام حقوق زن از جمله مهریه، نفقه و سایر حق و حقوق مرتبط را به او پرداخت کند. از طرف دیگر، در صورتی که ناباروری زن به عنوان دلیل اصلی طلاق مطرح شود، مرد موظف است مدارک لازم، به ویژه تأییدیه های پزشکی مبنی بر ناباروری زن را به دادگاه ارائه نماید.
نازایی مرد نیز از دیگر مواردی است که می تواند باعث فروپاشی یک زندگی زناشویی شود. در چنین شرایطی زن می تواند با ارائه مدرک از پزشک قانونی مبنی بر ناباروری شوهر خود، اقدام به درخواست طلاق کند. طبق قوانین جاری، زن باید ثابت کند که پس از پنج سال زندگی مشترک، مرد به دلیل ناباروری قادر به بچه دار شدن نیست. در این حالت، همچنان زن حق دارد تمامی حقوق قانونی خود از جمله مهریه و سایر حقوق مالی را مطالبه کند و مرد ملزم به پرداخت آن ها می باشد.